مصلحت

مصلحت یک امت الآن در میان است. مسأله شخصى نیست، که یک کسى براى شخص خودش بخواهد یک کارى بکند، کارى انجام بدهد، تا کسى عذر داشته باشد که خودش برود انجام بدهد؛ مصلحت اسلام است که از همه چیز عزیزتر است. مصلحت یک امت است؛ یک امت سى و چند میلیونى الآن در تحت فشار است هر روز. هر روز کشته‌‏ها می‌‏دهند، هر روز حبسی‌ها دارند.

الآن که ما اینجا نشستیم، در ایران نمی‌‏دانیم که الآن چه خبر است. به ما هر روز [خبر] می‌‏رسد به اینکه فلان شهر، فلان شهر، فلان شهر، فلان مدرسه، فلان دانشگاه، مردم قیام کرده‏‌اند، مردم نهضت کرده‏‌اند، تظاهرات کرده‌‏اند. تظاهرات این طور که نیست؛ [بدون قربانى باشد] ... این فشارهایى که پنجاه سال عقده شده‏‌است در دل مردم، حالا که یک راه نفسى براى خاطر همان اجتماعى که کرده‌‏اند، همان وحدت کلمه‏اى که پیدا کرده‏اند، حالا یک راه نفسى پیدا شده است و مردم عقده‏‌هاى پنجاه ساله را دارند حلش می‌‏کنند؛ و قیام براى خداست، براى مصلحت مسلمین است، براى اسلام است.

(صحیفه امام، جلد 4, ص 109-110)